Rüzgar

Rüzgarda yazılmış şiirler sunabilirim
Yerlere saçılmış kağıtlarım, şahidim
Masaya bulanmış mürekkebim gözyaşımla karışmış, biraz tuzlu
Ruhumun şeklini almış sözlerim,
kağıda döşenmiş elime özgü şekilde, teker teker
İnanır mıydın göstersem yüreğimde uçuşan karalanmış kağıtlarımı
Sen farkında olmadın, fısıldadım sözlerimi
Susuyorum sandın, ben seninle günlerce gecelerce konuştum
Birer birer yazdım seni, bilemezsin
Ellerime de bulaşmış mürekkebim.
Bittikçe başa sarmışım, rengarenk
Biraz siyah biraz kırmızı biraz mavi…
Dokunsam yüreğine temizler misin beyazınla beni…
Yorgun, bir o kadar da suskunsun
Konuşsan dinlerim seni
Döşerim cümlelerini kalbime
Anlarım anlaşılmanın bu denli uçsuz bucaksız olduğu şehrinde
Anlarım ama derinine ellemem asla
Bozulur büyü, kaçar uykular.
Bölmek istemem tatlı rüyalarını
Bil istemem derinliğimin büyüklüğünü
Ve derinliğimden ilk kez söz ediyorum sana
“geliyorum” diyecek oluyorum
Sonra bir adım geriye çekiliyorum
Sonra bir adım daha…
Duvarlarına çarptığımı hissediyorum
Sonra susup seyretmeye geçiyorum
Anlıyorum şehrin kalabalık bir o kadar karanlık
Kaybolmaktan korkuyorum bu yüzden derinine dokunmayacağım
Ama derinini anlatmaya cesaret edersen… dinlerim
Derinine bakar sadece gözlerim.
Bilemezsin…

YazarHATUN

11 Temmuz

11 Temmuz,
Gülümseyerek uyandım sabaha istisnasız, yıllardır yaptığım gibi...
Güneş benim için doğar, hava benim gibi sımsıcak,
Gökyüzü bugün başka güzel gecesi bir başka derin.

ANCAK;
Bu yılın bana kattığı o kadar şey oldu ki.
İlk kez doğum günümü haykırmak yerine, sükûnete büründüm.
Sevincimi içimde yaşadım; görmek istediğim sadece kimlerde vardım.
Fark ettim
Kapıların hep olduğunu gördüm, gitmeyi öğrendim
Gidenleri kapıda uğurladım saygıyla
İnsanlar için fazla çabalamamayı yeri geldiğinde susmayı öğrendim
Sonlandırmayı öğrendim bir acıyı, bir mutluluğu ve bir bitişi
İçimdeki sihri keşfettim
Hayal ettiklerimi yavaşça gerçekleştiğini gördüm.
Çok sevmenin içimdeki ışığı başka ruhlara dağıtabileceğini;
Çok ruha dağılmanın, parçalanmanın benden götürmediğini;
Aksine onları iyileştirdiğini ve beraber çoğaldığımızı gördüm.
Beni gerçekten sevenlerin ve iyileşenlerin koşarak geldiklerini;
Kalbime yakın yerde toplandıklarını gördüm.
İnsanların gülümsemesine sebep oldum.
Yeri geldi günlerini güzelleştirdim.
Fedakârlık yapmayı değil, özveriyi tercih ettim son bir yılımda…
İnsanları mutlu etmeyi servet saydım kendime.
Büyüdüm.
Düştüğümde tek başıma kalkabileceğimi tüm duyularımla hissederek öğrendim.
Umutsuzluğa düştüğümde en yakın dostum aynada gördüğüm suret oldu.
Biliyorum, istediğimiz her el istediğimiz vakitte orada olmayabilirdi.
Hayatımın bir oyun sahnesi olduğunu tüm oyuncuları iyi bir şekilde seçmem gerektiğini öğrendim.
Ve ben yine dans etmeliydim mutlulukla…
Hayatımın bir defter olduğunu itina ile doldurulup, macera dolu bir günlük olması gerektiğini fark ettim.
Denemeyi öğrendim, keşfetmeyi.
Kendimi, insanları, hayatı…
İnsanlarla daha rahat bir şekilde ruhsal, derin bir bağ kurduğumu gördüm.
Yıllardır bilinçli bilinçsiz kurduğum bağların bir kısmını bozdum
Onları derinimdeki parmaklıklardan kurtardım, hürriyete saldım.

Kızdıklarımı, kırgın olduklarımı teker teker affettim.
Büyük bir olgunluktu hissettiklerim.
Yeri geldiğinde koskocaman bir kadın, yeri geldiğinde küçük kız çocuğuyum.
Her şeyi bir arada içimde barındırabilmeyi, yaşamayı öğrendim.
Şimdi dolu dolu 25’im diyebiliyorum…

YazarHATUN

Güçlü Kadın-I

13.06.2018 Çarşamba

             Bizim dönemimizden mi kaynaklı bilmemekle beraber bir yıl fazla bir yıl az hepimiz aynı karakter ve davranışta kızlardık. Belki de ben bilhassa öylelerini çektim kendime. Mizacımız genelde soğuk, kendi ayakları üzerinde bir şekilde durabilen, kendine yetebilen arkadaşlardık. Türkiye’nin dört bir yanında benim canlarım...

            Hayat bize üzerek ağlatarak kafamıza vura vura bazı gerçekleri önümüze sermişti. Kimimiz küçük yasta babasını kaybetti, kimimiz annesini; kimimiz evlendi boşandı bir çocuğu ile döndü baba evine; kimimiz üniversiteyi yeni bitirdi is arıyor; kimimiz evlenmek üzere; kimimiz ilişkisini rayına oturtmaya çalışıyor; kimimiz isini değiştirmek için depar atıyor; kimimiz doğru insan için kalbine kulak veriyor.

            Simdi öyle bir haldeyiz ki birbirimizin dertlerini direkt ya da dolaylı duydukça, kendimize dönüp baktıkça, her düşüşümüzde birbirimize el verir olduk. Şayet düşen sensen çoktan ayağa kalkmış olman gerek zaten! Dilerim düşmene sebep topukluların değildir bebek :) Eğer öyleyse geçir ayağa devam et yola, çünkü etrafında düşüşünden zevk alan insanlarda olacak. O güzel ellerine basıp geçmek isteyecekler, yeri gelecek saçından tutup çekecekler, gözünü dört açmazsan ayağından tutup sürükleyecekler yalan yanlış her şeye...

             Gerçek yüzümüzü sadece yakınlarımız bilebilirdi. Neden bilmiyorum?  Bu davranış bazı akıllarda farklı bir imaja hatta ikiyüzlülük ile bağdaştırılsa da bence böylesi daha iyi. Hem ben çığlık çığlığa gülerken herkesin görmesi pek hoş olmazdı dimi :)

           Koskocaman bir kalp atfedilmiş bize. Yoo övmüyorum, gerçeği söylüyorum. Hayır, Hayır megaloman değiliz!  Hayata bakış açımızdan kaynaklanıyor. Güzel bakmaya çalışıyoruz. Acıyı da aşkı da sevgiyi de derinden hissediyoruz. Belki de bu yüzden... Ne demiştim kendine yetebilen kızlardık artık genç kadınlarız. Bazen öyle bir yetiyoruz ki bazen birbirimize yer kalmadığı anlar yanlış olmasın sadece an'lar olabiliyor. Terbiye etmişiz kendimizi.

           Siz bazen buna güçlü kadın dersiniz ama zamanla ne kadar dominant, efendime şöyleyim her şeyini hallediyor bana ihtiyacı yok, başka an geliyor erkek gibi!  Evet, bu lafları da işittik. Evet, kabul bizde bazen tökezliyoruz dedim ya düşebiliyoruz. Ve siz öyle bir imaj yaratmışsınız kafanızda, düştüğümüzde bile yaklaşmaya cesaretiniz yok. Korkuyorsunuz. Bazı şeyler sizi aşıyor devasa geliyor. Kontrolü elinizde olmayan hiç birşeye istediğiniz olmuyor. Kontrolü elinize almanız gereken yerlerde de zaten yoksunuz. Ben görmedim hiç güçlü bir kadının karsısında güçlü olan ve güçlü kalan bir erkek. Ya düşerse deyip elinizi belinden çekmeden aynı yolu beraber yürümeye cesaretiniz yok ki o kadının eli zaten sizin belinizi sarmıştır. Ama şunun bilincindeyim ki; güçlü bir kadını el üstünde tutmaya cesaretiniz olmadığı gibi aciz davranan size muhtaç olan sizi kullanan zayıf kadınları tercih ediyorsunuz. Erkeklik gücünüzü hissedebilmek adına zayıfı tercih ediyorsunuz. Zoru seçip kendinizi aşmak varken... Bizde maalesef ki rol yapmayı beceremeyen kadınlarız. Korkunuzdan kaçıp gitmek istediğinizde "dur, gitme, kal" derken size muhtaç değildik bilakis sizi seviyor ve sizin aslında ne kadar güçlü olduğunuzu size göstermek istiyorduk. En azından inancımız bu yöndeydi.

Bazılarınız bu süreçte yalpaladı. Kendini değerli bir çiğ tanesi sandı belki bulunmaz bir Hint kumaşı :) bak bu süreci izlemekte çok zevkliydi. Bizi zayıf kalmayı tercih edenlerle karşılaştırmanız eğlenceliydi. Ta ki oyunun sonuna gelene kadar. Bitti! Ben genelde terk edilmeyi bile isteye tercih eden tarafım. Kafamda soru işareti olmasın isterim. Ki biliyorum giden hep pişman!  :)

Güçlüyü zayıfta ararsanız şaşkına dönersiniz böyle...

            Güçlü kadın ağlaya ağlaya dik durabilen; zorluklar karşısında başarma gücünü kendinde gören; tek başına tüm duygu ve düşünceleriyle kendine yetebilen; duygularının arkasında durup savunabilen; kaçak oynamayıp kendine öne atan kadındır.

            Her yerde onlara rastlamanız mümkün tabi görmeye ve onları yaşamaya cesaretiniz varsa. Tanımasakta birbirimizi sayımız yadsınamayacak kadar fazla...

YazarHATUN

Telaş'a Selam Olsun !

Bir sabah uyandığımda
Durdurabilmek isterdim zamanı.
Bir sabah bir yerlere yetişme gayesi olmadan
Uyanıp Yatağımın ucunda usulca oturmayı
Perdesi acık penceremden izlemeyi isterdim sessizce insanları
Usulca gezen ayaklarımın ahenkini,
parkede izini bıraktığı her bir adımı hissederek atmayı isterdim.
Dünyada varoluşum kıymetlenebilirdi o zaman...
Nasıldı küçükken adımlarım, parmak uçlarında balerin gibi...
Ve bir müzik çalmalıydı ya da bir silüet söylemeliydi ama içten...
Tüm ahengiyle yaklaşmalıydı ses, sarmalıydı bedenimi
Ve bir sabah bir dansla başlamalıydı
Yine parmak uçlarımda yavaş yavaş...
Yaşamaktan zevk aldığımı gösterircesine...

Bazen anlar olmalıydı bir dakikası bir saat olsa diye iç geçirdiğimiz.
Başlamalıydı o vakitler gün ağırırken tanyerinde
İşte böyle karşılanmalıydı tüm sabahlar...

Her gün güneşin batışı beklenmeliydi
Mesafeleri yok sayarak izleyebilmek beraber.
İster bir sokak ötende isterse onlarca şehir uzağında
Bir kahve eşlik etmeliydi doldurmalıydı boş kalan ellerimizi
Bilmeliydim bir 40 sene daha ekledik gönüllere...

Yaşamanın kıymetini bilmeliydi insanoğlu aldığı bir nefeste...
Öğretebilseydim keşke güneşe çevrilen her bir çehrenin,
O çehreye takılan tek gülümsemenin içinde milyonlarca güzellik barındırdığını.
Gösterebilseydim bir gülümsememizle bir insanın tüm gününü güzelleştirebileceğinizi...
Asl olan gerçekten gülümseyebilmekti, gözlerden saçılan parıltılardı şahidi.
Gününü güzelleştirebildiğim insanlar gönlümde hazine...

Korkmadan basabilmek gerekirmiş çimlere
Uzanabilmek kurtularak onlarca düşünceden.
Biliyorum önümde koca bir ömür var
Ta ki yarın öleceğimi bilmeden...

Bilsem ki yarın öleceğim.
Mutluluk sayardım her yaşanmışlığı.
Biliyorum ki ölüm sonsuz huzura kavuşmaktı...

Kalan ömrüme sözüm olsun.
Bir gün denizi olan sabahlara uyanacağız huzura kavuşana dek...
Her gün oturacağız deniz kıyısına, dalgaların sesini dinleyeceğiz.
Gözlerimizi kapatıp çekeceğiz o güzel denizin kokusunu.
Sonra arada gökyüzüne göz kırpıp devam edeceğiz fani huzura...
Soğuk sular ve sıcak kumlar bekler bedenimizi, gel!


Nice şairler nice yazarlar yazdılar maviye...
Dedim ki bende:
"Birimiz hırçın deniz,
 Birimiz huzur dolu gökyüzü,
 Al işte ikimizde maviyiz..."

Mavi Telaşa Selam Olsun !

 YazarHATUN

Kardeş, arkadaş

            Uzun süredir konuşma fırsatı bulamadığım can dostum ile geçen gece 3 saati aşkın konuştuk. Fark ettim ki hayatın temposuna o kadar dalmışım insanlarla sakin bir şekilde iletişime geçtiğimde yazmam gereken bir sürü konu olduğunu fark ediyorum.

            Ruhu dolu beyni dolu insanla sığ muhabbetlere giremezsin, konu derine iner. Öyle de oldu. Kahkahalar yerini gerçeklere bıraktı.

            O eskilere daldı. Canını yakan, nankör, hayırsız insanlardan bahsetti. Hayattan, hayallerden, anılarımızdan bahsedildi ve ilişkilere geçildi. Hayatımıza aldığımız sıfatı ne olursa olsun insanlara odaklandık. İnsanların nasıl kıymet bilmez olduklarıyla ilgiliydik. “Çoğu insan gerçekten sevmiyor.” Kanısına vardık. “Beni neden seviyorsun?” diye sordu. Seni sevmem için sebebim yok dostum. Bir insan sana neden sunabiliyorsa asıl ondan şüphe et.  “O kişinin seni mutlu etmesi, iyi hissettirmesi…” tarzında bir sürü şey saydı. Bir insan seni mutlu ediyordur, huzur veriyordur ama neden olduğunu bilemezsin ya. Her daim onun yanında olmak, yeri geldiğinde beraber susmak, yeri geldiğinde aynı havayı solumak… Sebepsizce. İşte burada başlıyor gerçek.
Aşk denilen şeyin ucuza gittiği hatta sıkıya gelene kadar olduğu, arkadaş dediğinin varlığın çıkarcı, bol samimiyetsizlik için samimiyet arayan insanlarla doldu her tarz ilişki… Kırılıyorum. İçim acıyor. Yaptığım hiçbir şeye duygusuzca yaklaşamıyorum. Duyguları hiçe sayamıyor ne sözlerim ne davranışlarım. Yine de insanları sorguluyorsun yaşına her yıl 1 daha eklendikçe… Kim, neyi, neden yapmış artık o kadar bağışıklık kazanmış ki beden hemen anlayıveriyorsun. Her insanın biricik olduğunu kabul etsem de, insanoğlu bazı noktalarda istisnasız aynı davranabiliyor.
           Zarif olmayı, ince düşünüp, davranmayı aptallık sayan o kadar çok insan var ki… Değer görmek o insanlar için kendilerini üstün görmelerini sağlıyor. Peki ilişkilerimiz gerçek olsaydı nasıl olurdu? Öncelikle insanlar birbirlerine gerçekten değer verir, önemserdi.
           Bu dostum benim üniversiteden derinime biriktirdiğim kıymetli insanlardan. Gerçekten Nasılsın diyen bir insan. Laf olsun diye ne haber, nasılsın, ne yapıyorsun değil. Gerçek manada nasılsın diyerek el uzatır kalbime. Can kardeş!  Beni anlar mutluluğumu da mutsuzluğumu da ve hayatınızda gerçekten “Nasılsın?” diyen insanlar varsa gerçekten çok şanslısınız. Görüyorum kolay kolay üzüldüğümde bana yaklaşan bir el görmedim. Ama ayıp ediyorsun dediğinizi duyar gibiyim. Dürüst olmalı insan herkesten önce kendine... Bazen hafif uzandı o eller, bazen hiçbir kere…

           Sonra ona affetmekten bahsettim. İnsanların kalplerine yük olan, ruhlarını sıkıştıran olayları kabul edip, insanları affetmeleri gerektiğiydi. Herkes şimdi yanlış anlayacak yani o insanı affetmeli miyim, barışacak mıyım, hayır asla konuşmam. Allah cezasını versin vsvs. Hayır hayır hayır! Benim bahsettiğim ruhunu tutsaklıktan kurtarman. O insanla hala konuşma, görüşme, fiziksel tavrını korumak istiyorsan koru. Ama onun sana yaptıklarını, yaşattıklarını kabul et. Hayat bir oyun. Hayatında olan, hayatından çıkmış ve hayatına girecek olan herkes senin oyun arkadaşın. Herkes sana bir şeyler öğretmekle yükümlü ve sende onlara aynı şekilde. Çoğunlukla bilinçsizce gerçekleşen olaylardır. Kalbine kıran arkadaşın, seni terk eden eski sevgilin, kızdığın patronun, çenesi durmayan akraban… Örnekler çoğaltılabilir. Şimdi o kişilere teşekkür et. Seni olman gereken insana dönüştürdüler. Nasıl davranman neye dikkat etmen gerektiğini gösterdiler ve en önemlisi daha güzeli daha iyisi için hazırladılar. Affet ki bu güzel olan yeni olan her şeye ruhunu aç, minnetle…     

           Öyle uzun konuştum ki uzun zaman olmuştu bu cümleyi duymayalı “Rakı içilecek kadınsın, sen anlat böyle sabaha kadar dinlerim seni…” Ey dost, ey kardeş, can arkadaş, gerçeksin sen. Şimdi yazı bekliyoruz J  Rakıyı kalıplara sokmadan dert ortağı diyebilirim. Manalı… Ne demişler rakı aşka, derine içilir, şarap aşkla… Ouv övüldüğünü de yazıyor diye söyleyecek olanlar çok. Ancak şu bir gerçek acımasızca, kendimi  çokça hiçe sayarak, kendimi mutsuz ederek bir misyon edindim. “İnsanları mutlu etmek” gibi. Ben o insana bunları söylettirebiliyorsam mesafelere rağmen, gerçek bir insan olarak onu hissedip, anlayabiliyorsam… Benim için mutluluk bu.  Biliyorum oda benim gibi, yıllardır misyonumuz aynı. O yüzden beni en iyi anlayacak olanlardan biridir kendisi. Bu kadar çokluğun içinde bana büyük değer verir, bilirim.

E-Bana gramafon alsana.
M-Param olursa o kadar alırım
.
.
M-Ne zaman göndereceksin bana bu daktiloyu?
E-Sen ne zaman alacaksın gramafonu?
M-Ben önce söylemişim baksana 11 hafta önce yorum yazmışım… gönder bana onu.
.
.

YazarHATUN

Kara.

Bazen insanların öyle yalnızlıkları olur
Delip geçmek istersin
Onlarda açmaya meyillidir kapılarını
Ancak kimse cesaret edemez tam manasıyla içeri buyurmayı
İşte öyle bir yerdeyim ki...
Bir insanın hissettiklerini istisnasız hissedebilmek
Bazen konuşmadan anlamak
Bazen birlikte susup oturmak
Bir insanın canı acıdığında hissedebiliyor musunuz canınızda?
Ne dile dökülür daha fazlası
Ne isim konulabilir hislere
Sadece iki üç cümle sığar beyaz bir sayfaya
O anlayamaz. Ruhunu kapatır derininden gelen seslere
Bazen istese de anlatmak kaçar, susar.
İnsanoğlu nasıl korkar ayağının yere değmediği derin denizden,
Kolay kolay kimse cesaret edemez deli deli yüzmeye
Aynı o şekilde derin olan her şey ürkütür bazılarını.
Ne yaşayacağını kestiremediğin şey merakta uyandırır
Sonra seversin işte korka korka...Bilhassa sessizce.
Korkuyor musun?

Derdine derman olmak amacım...
Diğerlerine yaptığım gibi değil...
Bazılarına yol gösterirsin.
Bazılarının ellerinden tutar yollarında ne olduğunu bilmeden yoldaş olursun.
Yol ayrımında oturuyorsun.
Sessizce izliyorum.
Derinin yolunu bulamazsa, sakın korkuya kapılma!
Gel beraber yürüyelim yolumda...
Ya da çizelim baştan.

Göz gezdir sadece yüzümde değil gözlerimde
Ordan dal yollarıma...
Belki kesiştiği bir nokta bulabilirsin.
Kendime sözüm var.
Susup bekleyeceğim.
Gelmek istersen bir gün,
Gitmezsem başka diyarlara... Görüşürüz kara gözlü.

YazarHATUN

MyB

29/04/2018   01.11
"sen gönlümdeki kuşsun, içim derin bir kafesti. Seni gökyüzüne salıyorum.
Bu benim sana son sözüm olsun...

Dedim. Durdum. Ağladım. Ağlayan gözlerini gördüm.
Bizi birbirimizi bağlayan o gözyaşlarıydı...

İlk ayrılışımızı hatırlıyorum.
Otogarda içli içli ağlayışını... bir kalbe değmenin büyük bir sorumluluk olduğunu,

Güzel şeyler hissettirmenin bir haz olduğunu öğrenmiştim.
O günden beri büyük kıymetle yaşadım...

Övgümdü, gururumdu. Herşeye rağmen...

Çarptığım kapılarımı açandı, 

Çarpmaya çalıştığı kapılara sarılandım.

Hangi şehirde olduğumuzu unutacak kadar çoktu paylaştıklarımız
Mesafelere rağmen...

Büyük bir asaletle derin yol ayrımına girdik.

Bitişi bile güzeldi...

Saygım sonsuz, iyi ki tanıdım.

Hayat oyununda en yakın takım arkadaşımdın...

Artık tanıdığım gönlü güzel bir insansın...
Hayat dokunduğun her bir ruhu güzelleştirsin.

YazarHATUN   01.45

aittir.

11 Kasım 2017

İnsanları tanıyorum dedikçe
Hissedilenleri hissettiğimi sandıkça
Yenileri tanır
yenileri biriktirir oldum içimde
her bir insan birer engebe kalbimde
aşılması gereken bir yol
ulaşılması gereken bir hedef
kazanılması gereken bir zafer
keşfedilmesi gereken bir mabet,
hisleri ise birer hazine bende...
nasıl tanısam sizleri dedikçe
bir yüzünüzü daha keşfediyorum
unutulan cümleler
verilmiş zamansız sözler...
samimiyetsiz samimi gülüşmeler...
Öğrenemediğim tek şey yalan yere ışıldayan gözlerle gülümsemek olsa gerek
açık kitap gibi yüzüm
gözlerim istisnasız herşeyin şahidi.
Uzun zamandan sonra koca bir sır daha sunuyorum sana
kapılar kapandıkça bir bir yüzüme sırtımdan bir kuvvet beni çekiyor karanlığına
kulağımda iskambil kağıtlarının sesleri
bir oyundayım şimdi
kazananın bellisiz kaybedenin bol olduğu bir oyun...
kim için oyundaydık
nasıl bir oyundu içine çekildiğim karanlık.
.
.
.
.
Son sadece bir cümleye aittir..
Keşke seninle başka bir zamanda karşılaşsaydık.

 YazarHATUN

Oyun

23.04.2018 00.58

Hayat oyununda her rolü benimsemek lazım,
İyi bir kız, kötü bir kadın
Her daim öğretildiği gibi şeytan topuklu giyerdi.
Kız ruhunun kapılarını kapatır ayağına topuklularını geçirir kadın oluverirdi
Gülümserdi,
Açılan her kapıya gülümserdi.
Gördüğü her yüze gülümserdi.
Ve gözlere gözlerini değdirirdi.
Bilerek…
Bazen severek bazen can yakmak için
Anlatabilmek için düşündüklerini.
Gözlerinde insanların gerçeklerini görebilmek
Kalplerinden dökebilmek için…
Bilirsin sadece bazıları görebilir içindeki derini.
Susmak gerekirdi,
Çünkü anlatırdı yazılmış kelimeler,  bin bir duygu ile kurulmuş cümleler
Bir dokunuş anlatırdı yıllarca içinde büyüttüklerini
Bir şimşek çarpardı ruhta
Zihin karşı çıkar, beden geri çekilirdi.
Ruhuyla hareket edenler daha küçük bir kız şimdi
Zihnini topuklarının tıkırtısına bırakanlar için açılan kapılar hissizdi.
Bedeniyle yürüyüp gidenler ise rüzgara bırakıp başkalarının yoluna köle olanlardı
Başkalarının hayallerine yardımcı olup hayat denilen oyunda figüran olmayı tercih ederlerdi.
Kendini deneyimlemeyi öğrenmeli küçük bir kız.
Figüran olursan bir hayatta ne hissedersin?
Zihninle hareket edip bütün duygularını hiçe sayarsan mutlu olur musun?
Duygularınla hareket edip kendini yaşayınca acı çeker misin küçüğüm…

                                                                                              #YazarHATUN