Kardeş, arkadaş

            Uzun süredir konuşma fırsatı bulamadığım can dostum ile geçen gece 3 saati aşkın konuştuk. Fark ettim ki hayatın temposuna o kadar dalmışım insanlarla sakin bir şekilde iletişime geçtiğimde yazmam gereken bir sürü konu olduğunu fark ediyorum.

            Ruhu dolu beyni dolu insanla sığ muhabbetlere giremezsin, konu derine iner. Öyle de oldu. Kahkahalar yerini gerçeklere bıraktı.

            O eskilere daldı. Canını yakan, nankör, hayırsız insanlardan bahsetti. Hayattan, hayallerden, anılarımızdan bahsedildi ve ilişkilere geçildi. Hayatımıza aldığımız sıfatı ne olursa olsun insanlara odaklandık. İnsanların nasıl kıymet bilmez olduklarıyla ilgiliydik. “Çoğu insan gerçekten sevmiyor.” Kanısına vardık. “Beni neden seviyorsun?” diye sordu. Seni sevmem için sebebim yok dostum. Bir insan sana neden sunabiliyorsa asıl ondan şüphe et.  “O kişinin seni mutlu etmesi, iyi hissettirmesi…” tarzında bir sürü şey saydı. Bir insan seni mutlu ediyordur, huzur veriyordur ama neden olduğunu bilemezsin ya. Her daim onun yanında olmak, yeri geldiğinde beraber susmak, yeri geldiğinde aynı havayı solumak… Sebepsizce. İşte burada başlıyor gerçek.
Aşk denilen şeyin ucuza gittiği hatta sıkıya gelene kadar olduğu, arkadaş dediğinin varlığın çıkarcı, bol samimiyetsizlik için samimiyet arayan insanlarla doldu her tarz ilişki… Kırılıyorum. İçim acıyor. Yaptığım hiçbir şeye duygusuzca yaklaşamıyorum. Duyguları hiçe sayamıyor ne sözlerim ne davranışlarım. Yine de insanları sorguluyorsun yaşına her yıl 1 daha eklendikçe… Kim, neyi, neden yapmış artık o kadar bağışıklık kazanmış ki beden hemen anlayıveriyorsun. Her insanın biricik olduğunu kabul etsem de, insanoğlu bazı noktalarda istisnasız aynı davranabiliyor.
           Zarif olmayı, ince düşünüp, davranmayı aptallık sayan o kadar çok insan var ki… Değer görmek o insanlar için kendilerini üstün görmelerini sağlıyor. Peki ilişkilerimiz gerçek olsaydı nasıl olurdu? Öncelikle insanlar birbirlerine gerçekten değer verir, önemserdi.
           Bu dostum benim üniversiteden derinime biriktirdiğim kıymetli insanlardan. Gerçekten Nasılsın diyen bir insan. Laf olsun diye ne haber, nasılsın, ne yapıyorsun değil. Gerçek manada nasılsın diyerek el uzatır kalbime. Can kardeş!  Beni anlar mutluluğumu da mutsuzluğumu da ve hayatınızda gerçekten “Nasılsın?” diyen insanlar varsa gerçekten çok şanslısınız. Görüyorum kolay kolay üzüldüğümde bana yaklaşan bir el görmedim. Ama ayıp ediyorsun dediğinizi duyar gibiyim. Dürüst olmalı insan herkesten önce kendine... Bazen hafif uzandı o eller, bazen hiçbir kere…

           Sonra ona affetmekten bahsettim. İnsanların kalplerine yük olan, ruhlarını sıkıştıran olayları kabul edip, insanları affetmeleri gerektiğiydi. Herkes şimdi yanlış anlayacak yani o insanı affetmeli miyim, barışacak mıyım, hayır asla konuşmam. Allah cezasını versin vsvs. Hayır hayır hayır! Benim bahsettiğim ruhunu tutsaklıktan kurtarman. O insanla hala konuşma, görüşme, fiziksel tavrını korumak istiyorsan koru. Ama onun sana yaptıklarını, yaşattıklarını kabul et. Hayat bir oyun. Hayatında olan, hayatından çıkmış ve hayatına girecek olan herkes senin oyun arkadaşın. Herkes sana bir şeyler öğretmekle yükümlü ve sende onlara aynı şekilde. Çoğunlukla bilinçsizce gerçekleşen olaylardır. Kalbine kıran arkadaşın, seni terk eden eski sevgilin, kızdığın patronun, çenesi durmayan akraban… Örnekler çoğaltılabilir. Şimdi o kişilere teşekkür et. Seni olman gereken insana dönüştürdüler. Nasıl davranman neye dikkat etmen gerektiğini gösterdiler ve en önemlisi daha güzeli daha iyisi için hazırladılar. Affet ki bu güzel olan yeni olan her şeye ruhunu aç, minnetle…     

           Öyle uzun konuştum ki uzun zaman olmuştu bu cümleyi duymayalı “Rakı içilecek kadınsın, sen anlat böyle sabaha kadar dinlerim seni…” Ey dost, ey kardeş, can arkadaş, gerçeksin sen. Şimdi yazı bekliyoruz J  Rakıyı kalıplara sokmadan dert ortağı diyebilirim. Manalı… Ne demişler rakı aşka, derine içilir, şarap aşkla… Ouv övüldüğünü de yazıyor diye söyleyecek olanlar çok. Ancak şu bir gerçek acımasızca, kendimi  çokça hiçe sayarak, kendimi mutsuz ederek bir misyon edindim. “İnsanları mutlu etmek” gibi. Ben o insana bunları söylettirebiliyorsam mesafelere rağmen, gerçek bir insan olarak onu hissedip, anlayabiliyorsam… Benim için mutluluk bu.  Biliyorum oda benim gibi, yıllardır misyonumuz aynı. O yüzden beni en iyi anlayacak olanlardan biridir kendisi. Bu kadar çokluğun içinde bana büyük değer verir, bilirim.

E-Bana gramafon alsana.
M-Param olursa o kadar alırım
.
.
M-Ne zaman göndereceksin bana bu daktiloyu?
E-Sen ne zaman alacaksın gramafonu?
M-Ben önce söylemişim baksana 11 hafta önce yorum yazmışım… gönder bana onu.
.
.

YazarHATUN

Mısralar...

Piraye kadar sadık

Vera kadar sonsuz kılabilirim sizi ancak;

Aşka aşık nazımın her kadına yazmıs olduğu yazılarını getirmeyin bana

Duvarlarımın soğunda ve içimde yanan güzel canda

Şüphesiz bulabilirsiniz Maria Puder'ı

Belki şuan hayatımın bu ziya noktasında yaşıyor olabilirim Maria'yı 

Ve siz mutlaka

Sabahhattin Ali'nin Maria'sına olan aşkını yaşayın bende

Ama ordaki cümleleri fısıldamayın kulağıma...

Bir kadınım. 

Bedri Rahmi kadar; rakı masasında sizi ağlatacak kadar çokça sevin. 

Bana çokça kadınım deyin;

Sadece bu dünyadan göçerken sizi öldüreyesiye ağlatmayı istemem.

Tomris gibi bir aşk dörtgenine çevirsem de ortalığı

Sadakatim tek bir adama olacaktır bilirim.

Süreya kadar bekleyin beni kapıda 

Hatta bana son şiirinizi yazın, mürekkebinizle gömün beni sonsuzluğa...

Turgut gibi kıskanın, kaybetme korkusu bürüsün dört bir yanınızı.

Edip gibi uzaktan sevin beni, 

Dokunamasanızda, 

Beni her dakika, her saniye, her salise göremeseniz de; 

Benimle bir rakı masasında iki kelam, bir şiir etmek için bekleyin beni.

Sizi bırakıp giderken, üşümem Lavinia gibi. 

Özdemir Asaf'ın şiirlerini sevsem de

bilin ki her şiirin sonsuza kadar tek bir sahibi vardır.

bana sadece siz yazın kalbinizin sözlerini...

o yazının, o şiirin tek ve sonsuz sahibi olayım. 

Sizin ve benim nezdimde saklanmış bir sır olsun saman sarısı bir kağıt.

Belki örselenmiş eski bir zarf kanıtıdır bütün gerçeğin

Bende sizi yazarım Aralığın keskin soğunda

Peki siz bir Ocak ayazında, sabaha karşı düştünüz mü yollara;

İliklerinize kadar üşüdünüz mü, 

Soğukla öpüştünüz mü kuytuda?

Ben Şubatta sabahın altılarında sizinle ısındım. 

Siz'i size yazdım efendim.

Ben... herkesten, herşeyden önce tanımalısınız beni

Dikkat edin kulaklarınıza, gözlerinizin okuduğuna dikkat edin.

Ben size başkalarının ağızlarından yazmam yazılar, 

Dökmem şiirler.

Ben size layık olan ben'i yazarım bendeki sizden.

Şimdi siz bağışlayın kalbinizi 

Açılsın dili

Dizilsin birer birer dizeler

Dökülsün mısralar 

YazarHATUN

Söylerim...

Penceremin kenarında oturan kuşa söyledim.
Kıyıya vuran dalgaya.
Kahvemi getiren amcaya baktım,
Gözlerimle söyledim:
                                Ben sevdim.

Kuşun kanadına sakladım.
Denizin hırçın mavisine,
Bana, mavilikteki kalbime sakladım.
Gökyüzünün mavi huzuruna:
                                Sonsuzluğu.

Gecede parlayan yalnız ay,
Boş sokaklar,
Kapıya gelen çöpçü abi söyler:
                                Yalnızlığı.

Kazım Koyuncu'nun büyülü sesi,
Güzel kadının dudağındaki rakı damlası,
Bir ebedi erkeğe sonsuza dek bakması demektir.
Rakıda saklanan koca bir sır:
                                 Aşk.

Semahta yürek açan canlar,
Canı saklayan toprak,
Avuç açtığım ellerin sahibi bilir:
                               İçimde atan Can'ı.

Bilirim bendekini,
Serdekini bilirim.
Sessiz çığlıklarım söyler.
Duymadın mı?
                                  Sen'i

YazarHATUN

Bu Kim?!

Kadın kaybolur bazen evin içinde,
Rakısı, şarabı eksik olmaz evinden.
İşin tuhaf tarafı kocası değil, kendi içer.
Evinde küçük bir odası var .
Hayallerinin bir kısmını gerçekletirmiş sayılabilir en azından evinde
Dans etmek isterken kanatları kırıldı
Kırdılar evli bir kadın dans edemezdi değil mi
Kendini hep koskocaman bir sahnede hayal etmişti
Sadece hayallerde kaldı...
Şimdi ise bu küçük odasında yazı yazar,
"Kitap çıkaracağım." deyip gecesini gündüzüne katar.
İlk basta basit bir düşünce,
Bir amaç ve bir hayali yine gerçekleştirme dürtüsü...
Aslı şu ki: o kitap onun geçmişi ve şimdisi.
Haftanın belli başlı günleri rakıysa 2 duble,
Şarapsa 3 kadeh olmak üzere odasına kapatır kendini.
Oturur orta büyüklükte bir masaya, açar lambasını.
Odasının loş ışığının ve gecenin asil karanlığını içine çeker.
Mevsim yazsa; penceresi açık olur rüzgarı misafir eder,
Tabi gelirse şayet.
Kışsa yine de o pencere açılır bir hava alınır.
Sonra eski fotoğraflar çıkar gizli kutusundan.
Hani şu kitaplığın sağ altta, kitaplarla kamufle ettiği,
O kabarık köşeden...
Dökülür masaya fotoğraflar.
Ne o, dökülen sadece fotoğraflar mı sandın?
Anılar, kahkahalar, gözyaşları ve sönüp giden hayaller yine...
O gözyaşı damlamalı o fotoğraflara bir gece de on kez,
Bir haftada 50, bir ayda belki 100.
Adet edinmiştir sonradan kendine,
Gençken klavyeye alışkın parmakları,
Şimdi saman kağıdı ve mavi tükenmez kalem ister.
Kalemin mürekkebi bittiği için tavır alan hatun o ya.
Küsüp kaleme, kağıdı bırakmışlığı çoktur masada.
Aman nostaljik hatunun teki işte.
Gramofonu kaçırabilirse şayet kocasından,
Arada odasına götürür, Müzeyyen Senar çalar.
Yoksa gramofon, devam eder eski o bol anlamlı şarkılara, türkülere.
Yazar yazdıkça milyon kere günah çıkartır.
Bazen hayalindeki olmak istediği kadını yazar,
Hayalindeki aşkı yazar.
Sonra bir iç çeker elimizdeki ile yetinmeye devam der ve yine devam eder.
Ask mı dedik biz?
Ask...
O gençliğinin başındayken yazmaya teşvik eden olgu bu değil miydi?
O mükemmeli hayal edip,
Onu yaşamak için çabaladı hatta bazen kendini ona çokça layık gördü.
Sonuç mu?
Şuan onu söyleyemeyeceğim size.
Bizim sırrımız ama hayalindeki olmadı yani bilin bunu :D
Güldüğüme kızma, hadi devam edeyim ben.
Bazen de kurguladıklarını,
Olmayan şimdiyi, belirsiz geleceği yazar önceden.
Şimdiyi değiştirme çabası, geleceğe merak diyebiliriz.
Sayfalar dolusu yazar bir gecede bir sayfa biter, bir kadeh biter.
Bir sayfa biter, bir duble biter.
Bütün gece böyle sürer.
En az bir, en fazla üç sayfa olmak üzere kendini döktünden sonra kağıda kaleme
şayet ağlayıp uyuşmuşsa bedeni
Gece on ikiyi geçtiği için kıstığı müziği kapatmayarak, odaya koyduğu kanepeye uzanıp
O sevdiği ekose desenli battaniyesi ile uykuya terk eder kendini.
Yalnızlığı seven bir kadının fiziksel olarak kendine duvar örmesini okudunuz.
İyi geceler.

YazarHATUN

Gelirdim...

Müzik sesi yükseliyor kapından duyuyorum
Biliyorum ruhuna işliyorsun
her bir melodiyi,
her bir sözü, cümleyi...
"Yoksun,
Olmadın da hep aklımdaydın da;
Olmadın, Olmadın Yanımda...
Gelebilseydim ben,
Inan Gitmezdim Kalır, kalır uyurdum yanında...
Duyabilseydin sen,
Inan Susmazdım Anlatır, anlatır ağlardım omzunda..."
Ruhuna çarpıyor bu sözler... beni anlatıyor belki de sana...

Kapını çalıyorum sesleniyorsun:
"kim o?"
Bir defa daha çalıyorum kapını yine, bu sefer ısrarla...
"kim o?" diyip, yaklaşıyorsun kapıya
bu sefer ayak seslerini duyuyorum...
açıyorsun kapıyı
kapında duran kimdi gerçekten?
kim o? kimdi o?
bir zamanlar bakmaya kıyamadığın
sarılmaya doyamadığın değil miydi?
yüzünün ifadesi...
o mutluluk ve şaşkınlık arası geçişler
beni kendine çekişin,
içine basışın,
işte buradayım ben!
kadın'ın burada!
şimdi yine mi bırakacaksın beni?
bu kadar yeterli bize deyip,
kapatacak mısın kapıyı yüzüme?

hayır hayır sen alırsın beni içeri,
ama nasıl?
misafir mi, eski bir dost mu yoksa sevdiğin kadın olarak mı?
seviyor musun beni,
hala ?

çaldım kapını karşılıklı rakı içmek için,
çaldım kapını eski günleri yad etmek için,
çaldım kapını birlikte ağlamak için,
eğer bu son'sa
son kez gülmek için...
uyumak istiyorum son kez sana sarılarak...
belki bir daha olmayacağım
belki de yok sayacaksın beni o günden sonra "hiç olmamış gibi"
olmamak en önemlisi 'ruhunda' ne korkunç!
ama bana bakan o bir çift gözde okuyorum, kendimi.
bana olan zaafını, sevgini, aşkını...
"ruhunla ruhumun bağını"
sarıl bana...

eğer bu son'sa biriktir kendinde beni...
en çok ama en çok buna ihtiyacın olacak...

Yazar HATUN

ukde

her kadına yakışmaz kadeh
kadın önce kalbe yakışmalı
sonra bir erkeğin gözlerine
içinden zikrettiği tek isim senin ki olmalı
yanında olmasına gerek var mı
milyonlarca km uzakta da olsa
siz aynı masada
birbirinizin gözlerinin içine bakarak içmiyor musunuz zaten
dilinizden dökülen nağmeler birbirinizin kulaklarına dolmuyor mu inceden
buruk bir gülümseme ile selamlamıyor musunuz birbirinizi
birinizin gözleri doluyorsa
diğeri devamını getirip
dökmüyor mu gözlerden o naif taneleri
rakıyı anlamlı kılan zaten bu değil mi? AŞK
o kadar yakışıyor ki kadeh ellerime
dalıyor derinlere gözlerim
biliyorum uzaklarda sende oturmuş beni izliyorsun
herkesi yok sayıyoruz,
siliyoruz,
bir tek biz kalıyoruz.
seviyorum bu tadı, ağzımda bıraktığı acıyı...
her yudumda dinliyorum yarım kalmış bir öyküyü
pisliğe bulanmış şimdiyi, ilerisini göremediğimiz geleceği...
biz sadece geçmişi izliyoruz onu rakının beyazıyla temizliyoruz...

Artık ukde içimizde;
edemediğimiz iki kelam, karşılıklı içemediğimiz rakı...

Yazar Hatun

Alkol :D

     Ben anlamıyorum zamane kızlarını şimdi içtiğimizi belli edince sosyal medyada büyümüş mü oluyoruz yoksa özgür kız mı? :) Yaş hiç mühim değil, hani gidersin arkadaşlarınla bir masa kurarsın hepiniz basına geçersiniz masanın anlarım ya da içkili bir mekânda fotoğrafın olur anlarım. İçtiğini çekip eklemek neyin nesidir.  AA bak ben lisede içmeye başladım... Ben söyleyim mi ben ilk 1. Sınıfta denedim bunu ilerleyen yıllarda aile içersinde, akrabalarım yanında yaşadım bu deneyimleri hatta abartıp şarabın içine kola ve fanta karıştırmışlığımız vardır kuzenlerle. Denemeyin tavsiye etmem :D Ev şarabını da ayrıca severim. Rakı içmişliğim vardır hatta 2 hafta önce rakı ve şalgam suyu denedim sevdim birbirlerini nötrlüyorlar ve hoş bir tad bırakıyor damakta. Ama ev rakısı daha ağır oluyor, yinede güzeldi. Diğerini tavsiye ederim kız arkadaşlarımıza. Şuan sizi tiye alıyorum :D                                                                     Bu yıl arkadaşlarımla toplanıp içmişliğimiz vardır uzun geceler, şarkı, muhabbet.  Ama nedense hiçbir şekilde bunu ekleme belli etme gereği duymadım. Belki instagramda etiketlenmiş fotoğraflarımda olabilir. Ya da içtiğimiz her neyse etiketleyen arkadaşlarım. Facebookta bile olsa etiket kabul etmiyorum. 

     Benim tercihim kahve fotoğrafı eklemek . Ancak Türk Kahvesi.  Türk kahvesi samimiyet demek.  Evet kahve yalnızlığa yakışır. Seni koyu telvesinin içine katar düşüncelere boğar,  ama iki kişi içersen yanına 40 yıl hatır katar, samimiyet katar, sussanız bile bir bakış katar. Sol yandan sol yana iletişim kurar. Toplulukta içersen yanına dedikodu katar, fal katar, kahkaha katar.

     Rakı özel insanlarla içilir alelade birileriyle değil . Kurarsın masayı geçersin başına yavaş yavaş…  aceleyi sevmez. Bir babayla, bir sevgiliyle, bir dostla içersin ama bir masada en az 2 kişi oturacak.

     Bira topluluk sever, hızı sever, arka arkaya sıralayanlara hayran kalmışımdır. Beraberinde lakırdı sever dozajı asarsan dansa geçebilirsin :D

     Şarap ise sadece sevgili ister yanında, rakıya ziyade aşk dozajını yüksek tutar belki yanına bir vals bilemedin tango ekleyeblirsin, yakışır J  Bazen edebiyatta yakışır.

     Viski ise hastaysan efendime söyleyim ısınmak istiyorsan bir bardağı yeter bence. Midenden kalbine ordan boğazına ordan da yüzüne yansıyan sıcağı fark edeceksin.

     Vodka yanına nasıl envayi cesit meyve suyu enerji içeceği falan istiyorsa,  mutlaka birde arkadaş istiyor ben hiç vodkayı tek alıp içen görmedim :D

Bunlar benim denediklerim. Az çok haberim  var ama amaç göstermekse tercihim Türk Kahvesi J

Melis ŞAHİN