nerdeyim?

Bugünlerde kendi kendime konuştuğumu
Ama yazamadığımı fark ettim
Kendime anlatıyorum düşüncelerimi
Bir bakıyorum unutuvermişim
Kafamda birikmiş milyonlarca konu, insan, acı
İfade edilmesi gereken milyonlarca söz varken
Susar olmuşum herkese
Beni duraklatan bir güç var sanki
İlhamımı almış benden.
Korkarak yazıyorum bugünlerde
Yanlış anlaşılmaktan korkarak,
Kendimden korkarak...
Bir yol düşün bütün çukurlarına tümseklerine rağmen üstüne asfalt atılmış.
Eğri büğrü bir yol.
Onun altındaki boşluklardan ibaret ruhum.
Dolsun diye dua ettiğim
Herkesin görmediği çamur kalıntıları var çukurlarımda
İnsanlar; umursamazlar, hissizler.
Susarsın; anlamayacaklarını bildiğin için hepsine susarsın.
Kim en yakının?
O biliyor mu içini?
Hayır dediğini duyuyorum.
Evet haklısın.
Bilmiyorlar, çünkü anlamıyorlar.
"Sebepsiz" ağlayışlarım var.
Evet adı "sebepsiz"
Ama içinde neler taşıyor neler yaşıyor o "sebepsiz"?
Ben bile habersiz.
Sormayın, söyleyemem.
Bir insan bilmediği bir şeyi nasıl söyler...
Bazen kurcalarsın çukurlarını.
Bulursun anlatacak iki üç kelimenle kendince bir derdin.
Herkes sağır olur birden sana...
Bir bakarsın başkalarının seslerinde, bağırmalarında, çığlıklarında kaybolup gitmişsin.
O başkası sende olabilirsin...
Soruyorum sana ey hatun sen sen'de nerdesin?