Puzzle (yap-boz)

   Hayatlarımız aslında birer puzzle... yaşadıklarımız çerçevesini oluşturuyor, herkesin görebildiği, yorum yapabildiği yada dıştan bakıldığında puzzlen ne kadar büyük olduğunu gösteren yeri... her yaşadığımız deneyim, yenilik birer puzzledır, bahsettiğimiz çerçeve ise deneyimin büyüklüğünü gösterir. İlk önce şeklini yaparız herkese gösteririz sonra çerçeveyi bitirip önümüze çekeriz puzzleı, diğer parçaları toplarız. Birleştirmeye çalışırız, didinip dururuz, sonra başarırız. Her parçayı taktıkça bütünü görürüz, bilmediklerimiz ortaya çıkar gerçekler gözükür, bazen kaçar bazen üzülür ama eninde sonunda görürüz görmemiz gereken büyük resmi... sonra puzzle biter bir kenara fırlatır çoğumuz, çoğumuz ise bir köşeye saklarız, koruruz. Emek vermişizdir çünkü zamanında, çabalamışızdır bizim için basit değildir bu deneyim... Benim için önemli olan kaç puzzle yaptığım değil; puzzlen büyüklüğüdür. Biriktiririm... çünkü kenardan köşeden çıkarıp baktığımda kendimi görürüm. Büyüklüğü ise; çabamı, verdiğim değeri gösterir. Aslında bu benim büyüklüğümdür.

   Bazılarımızda bitirdiğimiz puzzle(yap-boz)ı geri bozarız... Emek verip, vazgeçmek niye? ya da sıkılıp yaptığımız yere kadar bozup kutuya kaldırmak niye? Kesmedi mi gözümüz, korktuk mu toparlayıp herşeyi bir kenara geçmek iyi gelir çoğumuza. Yaptığımız yeri hiç yapmamış farzedip, hiç o puzzleı almamış gibi devam ederiz hayata, günlük yaşantımıza. Bu da benim gözümde, karşımdaki insanın karakterini oluşturur. Kimseye gidipte karaktersiz diyemem herkesin iyi-kötü bir karakteri vardır... bu sadece puzzle(deneyim) verdiğin değeri ve sabırı gösterir... emek ister bu işler.

Melis ŞAHİN