Soğuk ama Yakın... (1)
Ölüme bırakırken kendimi hiç bu kadar soğuk olacağını düşünmemiştim... ve karanlık... kanımın çekildiğini hissediyordum. Sanki bu dünya üzerinde bedenimin bir ağırlığı yokmuş gibi su artık tutamıyordu bedenimi, izin veriyordu derinliklerde kaybolup gitmesine, oda istiyordu ölmemi ben gibi...
Sahile gideceğimi söylememiştim hiç kimseye herkes dolaşmaya çıktığımı sanıyordu. Hepsi bahçede gülüp sohbet ederken ben sadece ölümü düşünüyordum ilginç bir karar olsa gerek, onlarla o an gülüp eğlenebilirdim ama ölmek daha cazip geldi diğeri zaman kaybıydı bence ;)
İlk önce kayalıklardan atlamayı düşündüm kalp atışlarımın hızlandığı hissettim o an için böyle bir adrenaline gerek yoktu yavaş yavaşta başlayabilirdim bu ölüm işlemine... hırkamı ve terliğimi kumsalda bırakıp girdim suya gayet normal bir olaymış gibi gecenin o saatinde... korku var mı? hayır, acı var mı? hayır, soğuk mu? evet, çok soğuk geldi. Ölümü hissettim soğuktu ve ondan korkmamı istiyordu ama o an için boyle birşeye fırsat yoktu ne olucaksa bir an önce olmalı ve bitmeliydi. Derinliklere ulaşabilmem için ve bu ani karardan vazgeçmemem için hızlanmam gerekiyordu yüzmeye başladım aniden... epey gittim arkama dönüp baktığımda kumsalda bir çoçuğun beni izlediğini farkettim artık geri dönemezdim..."delinin teki herhalde" deyip geçip gitmesini istiyordum. Kararımdan vazgeçmemeliydim.
Olmam gereken yere geldim. Şimdi ne yapmalıydım... üstümdekiler ıslandığı için ağırlık yapıyordu daha çok üşüyordum.. soyunmalımıydım yoksa bu ağırlık daha da dibe çökmem için iyi olur muydu? Nefesimi tutup dalsam derinliklerde mi kalsam? Ya da daha ileri yüzüp geri dönülemez bir halde, kendimi ölüme mi terketsem? kafamda binbir tilki dolaşıp durdu. Sonra birden ayağımın yerden kesildiğini hiçbişi hissedemediğimi farkettim ölüm haricinde... Sadece Ölümün nefesini hissediyordum, dudağı şah damarımda...
Korktum (2)
Birden panikledim, bir yanım oh olsun al istediğin oldu ölümle burun burunasın derken bir yanım aslında böyle olmamalıydı diyordu. Ama bir şekilde o durumdaydım, paniklemiştim, dönme ihtimalim varken daha çok mahvoluyordum. İçim saçmalıklarla doluydu. Hangi akla hizmet bunu yaptım, hangi arada 'ölmek' geçti aklımdan, neden?... Bir an iç sesim ve ben sustum... bağıran, çığlık atan ağzım çenesini kapadı... kendimi bıraktım suyun kollarına o kadar zavallıydım ne yaptım istediğim şey bu muydu gerçekten? "Yenildim" dedim ağzımdan o an tek bu çıktı "sadece yenildim"... denize, hayata, hayallerime ve -ben- olan ruhuma... Arkama dönüp bakmaya cesaretim bile yoktu... çünkü geriye dönüp bakmak demek sadece kumsala bakmak demek değildi benim için, aynı zaman geçmişime de bakmak olucaktı herşeyi bir anda yeniden yaşıcakmışım hissine kapıldım, bakamadım...
Melis ŞAHİN
