Neden?

   Neden unutmak istediğimizde, başka bedenlere o ruhları katıp sarılırız?  neden gozlerimizi kapadığımızda başka isimler geçer akıllarımızdan, başka kişileri hissederiz o anda? önceden ruhlarına sarıldığımız insanlardan neden vazgeçtik peki bırakıldığımız için mi? yoksa bırakıldığımız için mi başka bedenleri tercih edip acımızı hafifletmek istedik... bunu yaptık, peki dindi mi acımız? tatmin oldu mu kalbimiz? unutuldu mu yaşanılan herşey? Dindiyse acımız, tatmin olduysa kalp, unutulduysa geçmiş... aferin ne mutlu bize.

Mutluyum

ben kalbimle düşünebilirdim sadece mantığımı kullanma gereği pek duymazdım. kalbimle konuşmak belki acı verirdi ama gerçekti, mantığın herkese uyan can yakmayan tarafı beni cezbetmezdi nedense. ben etrafımdaki insanlara kalbimle seslenirdim kalbimle severdim bu devirdeki çıkarcı sevgiler bana göre değildi ve hep canım acırdı sırf çıkarcı sevgilere ayak uydurmadığım için... Aslında sevinmeliyim kendi kişiliğimi yarattığım için, hayatımda kendi doğrularım olduğu için ve tamamen güçlendiğim zaman kimseye boyun eğmeyeceğim için... mutluyum...

-melis-

Ağlama...

Bakma oyle mutluyum ben herkes kadar sen kadar mutluyum bende... kulağımda ".. sen üzülme ben varım.." diyen bir ses sonra diyor ki "... o giderse ben varım..." o sese güvendim, ben mutluyum onunla mutluyum. " ...ayrılmam istersen hiç yanından..." biliyorum dedim ona...biliyorum ayrılmazsın sen bırakmazsın beni... senden sonra ona güvenebildim bunları bana söyleyen o "tek kişi"ye... Sen, seni üzenlerin yanına; bense mutlu edenlerin yanına... tek diyebilceğim şey "... ağlama gidenlerin ardından..."

-melis-

***

niye hepiniz aynısınız dediğimde kızarsınız ki bana?  yada ben mi hepinize karşı aynı olduğum için sonuç boyle vahim, bitişler hep acı verici oluyor benim için? kimse gelipte buna cevap veremez mesela bu soruda herkes susmaya mahkum kalıyor nedense karşımda... ama ben her biriniz için ayrı hayaller kurar, kalbimde ki basamaklara bir bir yerleştirir, sevgiye gomerdim ama sonra olürdünüz hep olürdünüz ben sizi susmaya mahkum ederken siz hep beni yalnızlığa mahkum ederdiniz... buna devam etmeye yeminlisiniz...

zamanı şimdi...

İçimin acıdığını hissediyorum şuan... Ruhsuz bir bedene ruh katıp hayallerime atmışım, rüyalara dalıp kabuslar gormüşüm, yine de acamamışım gozlerimi; ama biraz once uyandım. Kalktım ve bakındım etrafıma sonra kalbimin sıkıştığını hissettim... Sonra herşey bitti dedim uyandın, bitti, gerçekleri gordün şimdi, kendini yaka yaka devam etmek zorundasın bu yola dedim ve yarından itibaren herşey yeniden başlıyor... Acımı içime katıp yola devam etme zamanı şimdi...Yana yakıla devam etmek lazım şimdi...

-melis-

...

Yalnız kalmak hemde tek başına değil kalabalık içinde yalnız kalmak, susmak, anlaşılamamak... sıkıldığmı hissediyorum beni anlamayan onca insanın içinde... Defolup gitmek istiyorum bu şehirden fazlalık gibi hissediyorum kendimi bazen. Hedeflerimin peşinden bir an once koşup gitmek istiyorum... unutulmak istiyorum, beni anlamayan onca insanın beni unutmasını istiyorum, beni anlamadıktan sonra sevmeye devam etmelerinin bir anlamı olduğunu düşünmüyorum. Yeni bir hayat istiyorum beni anlayıp beni sevenlerin etrafımda olduğunu hep mutlu olacağım bir hayat, bu zor olmasa gerek...

-melis-