belki...

   "Hala seviyor musun?" dedi sustum cevabım yoktu "aşık mısın?" dedi "değilim" dedim. sonra başladım konuşmaya.
   Nefret etmiyorum. seviyorum. hala iyiliğini isteyebilecek kadar çok seviyorum hem de ama aşık değilim. Garip bir çelişkideyim, bizim ilişkimiz zaten garipti, yasadıklarım garipti.
Bizim ki " garipti " nazım gibi' yi bu garip çok sevdi. Peki o nerde şimdi? hangi kalplerde yasıyor hangi kalbi yasatıyor o zavallı kalbi.. ne goklere çıkarıcak durumdayım ne de yerin dibine sokacak kadar terbiyesiz, olduğu kadar konuşuyorum şimdi olduğu kadar dokülüyor dudaklarımdan kendisi...
   Bakakaldı yüzüme şaşırdı... nefret edemedim işte olmadı... belki de nefretler sadece büyük aşklar içindi... ben o kadar aşık olamadım belki...Sevgilimdi zamanında ama...
 "Başka birini sevecek misin?" dedi "sevebilir miyim?" dedi "belki yaparsın." dedi "evet yapıcam" dedim... sonra sınıftan çıktık gittik...

Melis ŞAHİN

hadi..

Aklımı gizli bir mabet olarak kullanmayı seviyorum. Bakan gözleri boş boş karşılayabiliyorum bana anlam veremeyen bakışlara hayranım... beynimi okuyamadıkları için mutluyum onlar hakkındaki gerçek düşüncelerimi, asıl söylemek istediklerimi bilmedikleri için... aslında onlara tşk.etmeliyim... beni tahmin edemedikleri için... sen hariç... şimdi geç karşıma bak gözlerime... gerçekler orada kaçırdığım bakışların sebebi orada... artık bakarken gözlerime sen saf olma, herşeyi anla... çöz hadi bıraktım herşeyi...

Sonsuzsun...

1881- ∞

Sonsuzsun atam...
Seni içinde arayıpta bulamayan kaybolup gitsin bu cihandan...
Sözümüz var atam...
Seni, devrimlerini, yoktan var ettiğin bu ülkeyi ve varmak istediğin yeri unutmayacağız onlar için savaşacak gençlerin senin için savaşacak askerlerin var... Seni ancak bu yollarla sonsuza dek yaşatabiliriz...
Sonsuzsun atam...
Bu cihanda senin için çırpınan tek bir kişide kalsa sen sonsuzsun atam... Sarı saçlım, Mavi Gözlüm...

Melis ŞAHİN

Ne yapılır?

   Ne yapılır? ne yapılabilir ki bu durumda herşey bir gün ortaya çıkacağını bile bile devam mı edilir?.. devam ediyim mi? ya sonra herşey öğrenilirse... kötüyü çekmek istesemde yaratılacak kaosu düşünüyorum. Yaşadıklarımı yaşayacaklarımı düşünüyorum hazır mıyım acaba? hazır olabilirmiyim bir gün gerçekten? gerçek anlamda herşeyin karşısına çıkabilecek kadar güçlü olabilir miyim? korkmadan yaşadıklarımı savunup yaşayacaklarımın sorumluluğunu üstlenebilir miyim? peki bu olanlar tesadüf mü? kader mi? Peki ya geleceği yaşar pişman olursam ya bazı şeyler dönülemez yollara saparsa... Ya geçmişi ister, geleceği kaybedersem... kararsızlık içinde kaybolmak istemiyorum. Kendimi kurtarabilir miyim?

??

    İnsanlardan vazgeçtiğinizde neden bütün çarkların yönü sizden tarafa döner hiç düşündünüz? Hayatınızın her döneminde bir sürü insan... kalplerde, akıllarda farklı yerler tutmuş onca insan (aile, dost, sevgili, arkadaş, akraba...), getirdikleri değişim... Getirdikleri değişim ve sizden alıp götürdükleri onca şey olgunlaşmanızı sağlar farklı düşünme farklı bakış açısı yaratır. O insanlara karşı olan bütün durum ve davranışlar bir süreç içersinde değişir. Onlarında alıştıkları belli bir davranış biçimi vardır. Bekledikleri, umdukları ya da umut ettikleri tutumu bir süre sonra göstermediğiniz zaman psikolojik olarak düşüş yaşarlar, aynı sizde onlar gittiğinde oluşan çöküş gibi...
    Bazen sizden alıp götürdükleri onca şey için onlara tşk.etmeye başlarsınız, bazen iyi ki gitmiş dersiniz, bazen hiç olmamış sayarsınız, bazen özlersiniz, bazen onun yokluğuna alışsanız bile ona ayrılan yeri hep boş bırakırsınız... onlarda bazen sizin ilginizi özlerler... Bekledikleri davranış karşılanmadığı için onlarda da kaybetmenin acısı oluşur... ve böyle sürmeye devam eder.

Melis Şahin

geç kalmak

   Hiç bazı şeyler için geç kaldığınızı düşündünüz mü? Ben nedense hiç oyle bir duyguya kapılmadım. Ama etrafımda o duyguya kapılan çok insan gordüm. Yaptığım ve yaşadığım şeyler için pişmanlık duymadım ama yine birtane "keşke"m oldu. " Keşke daha iyisini yapabilseydim."
   Bazen de bir sürü "keşke"si olan insanlar gordüm. Her anıya bir "keşke" saklamış hepsi... "Keşke"leri akıllarına gelince acı çekiyorlar... onlara bakınca üzülüyorum. Geçmişlerini "keşke"lerle yoğurmuşlar, geleceklerini mahvediyorlar, "şimdi" desen geçmişe ait bir an zaten, elinizde ne kaldı geriye?... nedir yaşanılanlar için duyduğunuz bu pişmanlıklar?...

-Melis-