Arafta.

                                                                                                                                       08/11/2014

          Tomris Uyar demiş ki : "Uykunuz kaçtı mı kültürünüz artıyor." Ben nedense kendimi o kefeye koyuyorum. Belki her zaman kitap okuyamıyorum ancak yazıyorum. KıŞ geceleri uzun olunca ellerim klavyenin üzerinde dolaşmaya başlıyor ve yine kendimi veriyorum yazmaya. Gömülüyorum cümlelere bütünleşiyorum kelimelerle... ve sunuyorum kendimi. En büyük amacım etkileyebiliyorsam yazdıklarım ile okuyanları, en azından şuan için en büyük servet bu bana.
Bu gecenin konusu ağlamak olsun mesela. İnsanoğlu neden ağlar hiç düşündünüz? %70 i üzüntüden %30u mutluluktan olur. Ben hiç mutluluktan ağlamadım mesela. Bunu yasamadan ölmek istemem şahsen. Yaşadığın mutluluğun nirvanaya ulaştığının göstergesi o gözyaşları. Peki siz hiç biriyle beraber ağladınız mı? Kilometrelerce uzaktasınız. Canınız sıkılmış birden ağzınızdan dökülmeye başlamış cümleler, gözyaşları süzülmeye başlamış gözlerden. Telefonda seni dinleyen biri ve oda başlamış ağlamaya işin tuhafı aynı şeye ağlıyorsunuz. Mevzu aynı o başlar sonra konuşmaya siz dinlersiniz, o susar siz tamamlarsınız cümleleri. Konu dert olur, dertler alev olur. Yakar, yakar da geçer sizi. Ben öyle seviyorum işte. Beraber ağlayacaksın. Gözyaşları her zaman yalnızlık istemez sizden, bazen ortak bir payda da buluşmayı da teklif eder. Bazen de ifşa etmez seni. Tek gelirsen susar saklarım seni der ve şefkatine gömer. Artık araftayım...

                                                                                                        Melis ŞAHİN

döndüm.

Şimdi dilimde eski bir ninni,
Şimdi dilimde bizden nağmeler...
Kendimi tozlu sayfalar arasında kalmış bir karakter gibi hissediyorum.
Sanki hiç buraya ait olmamışım
Gelmişim, sana katmışım kendimi.
Sonra çekilmişim sessizce.
Var olduğuma tek kanıt göremiyorum şimdi.
Beni anlatan şarkılar var sadece ortada,
Anılarımı birbir yaşatan bana...
Sebebi yok, gömüldüm sanki toprağa,
Geri döndüm geldiğim yere.
Hiç var olmamışcasına sana hiç dokunmamışçasına
O kadar sessiz, bir o kadar tas gibi.

Melis ŞAHİN

Kabus.

İnsan hep ister. İhtiyaç duyar. İnsan bir kahveye ihtiyaç duyar, bir müziğe, bir fotoğrafa, bir sese, bazen bir yüze, belki sana ihtiyaç duyar...
Bazen bir kahveye ihtiyaç duyar ki 40 yıl hatırı olsun diye, bazen bir müziğe ihtiyaç duyar ki anılarını saklayabilsin diye bazen birinin deklanşöre basmasına ihtiyaç duyar. Anı ölümsüzleştirmek için belki son gülüş, belki son bakış, belki birlikte yasanacak en son an; o dakikadan o saniyeden hatta o saliseden ibarettir.
Düştü sandalyeden yere karşıma yığıldı. O kocaman gülümsemesi ile karşıma yığılı verdi son kahveydi beraber içilen, dinlenen son şarkıydı "hoşçakal" ve ben basmıştım deklanşöre hemde son kez. Onun kahkasını ölümsüzleştirmek için.
Acil servisi aradım hemen. Apar topar hastaneye sonra... "kalp krizi. "  2 kelime 4 hece. hayat bize en ağır şakasını yaptı. En eşeğinden en koyusundan. Canımı benden aldı. Ne demeliydim şimdi ailesine ne diyecektim? Ben yapamam dedim. Doktor bey aradı, söyledi. Gelenler, bağıranlar, ağlayanlar benim gibi pusup kenara köseye çekilenler... Evet çok garip kendimden zerre bu denli soğuk kanlılık beklemezdim. Sindim köşeme canımın içinin... yazması bile çok zor canımın içinin gidişini izledim. beden orada o beden onun ama konuşmuyor, gözleri kapalı. Gidip yanına onu sarsmak uyan demek istiyorum. Uyan yasanacak çok şey var, uyan bu kadar çabuk nasıl pes ettin? Önümüzde yaşanacak uzunca seneler var her anımı görmeni hep yanımda olmanı istiyorum. Daha bundan bir kaç saat öncesine kadar beni kızdıran, sinirlendirip karşıma geçip kakır kakır gülen sen değil miydin? Bu sefer fazla kızdım çoook kızdım tarif edilemez bir şekilde... uyan artık bak bu şakaya gülmedim.

Ama ben uyandım. Kabusun doktora yapmış hali. Kanter içinde kalmışım. Direk telefona yapıştım. saat yanlış hatırlamıyorsam 4 buçuk suları... "Alo.." yine o sevimli ses. "İyi misin?" dedim  "Nasıl iyi miyim?" dedi "Kabus gördüm çok korktum iyi misin?" dedim. "İyiyim canım benim" dedi. "Yarın konuşuruz." dedim. güzel dilekler tatlı rüyalar dileyerek kapadık telefonları. Dost. Kardeşim o benim. 8.yılın içersindeyiz. Meleğim benim. Dert ortağım, sırdaşım. Zıt kutupların mükemmel uyumu bizdeki...  Sen hep benimle kal. Kedili teyzeler olarak yaşlanmak istiyorum seninle. Hişt sarışın ! ;)

                                                                                      Melis ŞAHİN

Kader ve gelecek...

Ucu açık bir konu olmuştur hep "kader". Nice tartışmalar yapılmıştır üstüne. Düşüncelerimiz için ne çok kırmışızdır insanları, bazen ise ne çok kırılmışızdır. Ben hep bu konudaki zıt düşüncelerin orta yolunda kalmışımdır. Ne herşey Allah'ın elinde deyip çaresiz yaşamayı tercih etmişimdir ne de herşey benim elimde deyip sağa sola atlamışımdır. Bana göre bazı şeyler insanın kendi elindedir. Kaderinde seninde payın vardır hemde her zaman. Ben Allah'ın bize her zaman iki seçenek sunduğunu ve aldığımız karardan sonra kaderimizin geri kalanının ona göre şekillenip devam ettiğini düşünürüm. Hayatta hep iki seçenek vardır. Şimdi gözüne mükemmel görünen bir karar belki ilerde kaderini çok şiddetli bir biçimde kötüye sürükleyecek ya da şimdi kötü gelen bir kararı keşke alsaydım, yapsaydım diye hayıflanıp hayatının geri kalanını vazgeçtiklerin için üzülüp duracaksın. Ama tam tersi de olabilir. Hayat seçtiklerin ile mükemmel olabilir ve pişmanlıkların olmaz.
İnsan oğlu meraklıdır. Öğrenmek ister hep ilerisini. Bilebilsek, ona göre davransak keşke bilsek de daha iyi hale getirebilsek geleceği.
Aslında körü körüne herşey Allah'ın elinde diyen insan bile kurar yarının planını; şunu yapacağım, bu bitince bu olacak, sonra buna geçeceğim falan... geleceği kesinleştirme, olacağına inanma içgüdüsü hepimizde var :)
Denemek gerek bunu, kaderin yanına ek plan kurmak gerek. Belki çizdiğimiz yolda sağa sola şaşmaksızın yürüyüp, kendimize koyduğumuz her hedefi, kurduğumuz her hayali gerçekleştirebiliriz neden olmasın. Gelecek şaşırtsa bile insanı, getirdikleri çok güzel... :)

                                                                                                      Melis ŞAHİN

Varsın, yoksun..

Gün içinde bir sürü insanla konuşursun. Bazıları sana diğerlerinden daha yakın olur. Her biri seni bambaşka tanır, farklı tasvir eder, her birinin gözleri farklı bakar ; sana, gözlerinin içine.
Şeker kız bulan da olur seni evimizin kızı modu, bazıları ise asi. An geliyor hissetmiyorlar mesafeni bazen aynı kişiden gelgitlerinin yüzüme çarpmışlığı var lafını bile duyabiliyorsun. Duvarlarını hissediyorum Melis, seninle konuşuyorum ama duvarlarını hissediyorum.
Ne kadar tuhaf. Sen ise kendini basit görürsün sıradan bir insan. Onlar söylemese fark etmezsin bile ne olduğunu insanlara neler yaptığını. İnsanlara neler kattığını bilemezsin... Hayatından onların hayatlarına neler aktardığını kestiremezsin. Kestiremiyorum, sadece yaşıyorum hayatımı. Sakin, hareketli... Onlara öğretirken kendinde öğrenirsin istemeden, yine fark etmeden.
Her insan öyle değil midir? Fark eder mi insanlar, neler kattıklarını neleri değiştirdiklerini? Egoları tavan değilse hayır :)
Her bireyin belki de bir geliş amacı vardır hayata. En azından ben öyle düşünüyorum. Varsam birilerinin hayatında sıfatım hiç önemli değil; doğrudan ya da dolaylı yoldan birşeyler öğretiyorum onlara. Ya kalıyorum hayatlarında ya da çıkıp gidiyorum. Hayatın dengesi bu belki de. Bazen olursun bazen gidersin. Bir varmışım bir yokmuşum... Bu kadar basit.

                                                                                                Melis ŞAHİN

                 
                                                                                                                   

hala..

Ya bu insana bu mevzuda hayranım. bak yine işte aynısını yaptı. kafamdakileri okudu döktü ortaya ve dedi ki "bir insan bana göre 1 kere aşık olur hayatı boyunca sadece bir kere tabi gerçek aşksa, çünkü aşk mükemmelliyetcidir en uç noktadır." evet öyle. zirveye çıktıysan bir kere aşağıdakiler pek mutlu etmez seni...
Zirveye kimle çıkacağımızı seçemiyoruz. Ansızın doluyor içimize o karabasan...
Bazıları zirveleri yok sayar. Hiç yaşanmamış gibi, olmamış gibi, dokunmamış gibi... Hiç söylememiş gibi bazen gözlerini kaçırarak arkalarına bakmadan yürümeye devam eder. Sordum yine o insana ne yapmamız gerek, "seven insan gider mi?" dedi. O zaman aklıma işte o söz geldi: "Beni seven insanlar var, beni sevdiğini söyleyen insanlar var."
Evet durduraksızsa aşkın odak noktası bambaşka olur insanın. Herkes sevemez, sevdiğini sanırsın birde dönüp var olan duruma bakarsın ve dersin ki ben seviyor muyum? Bence bunu sormalısın. Kendinde Boşluklar Yaratmışsın.
Bir dön bak oraya? Atıyor muyum gümbür gümbür hala...

                                                                                                           Melis ŞAHİN