İstanbul'u ilk kez sevdiğimi hissettim. Bir şarkı var ki sevdirtti İstanbul'u... ve dizeler şoyledir...
"...İstanbulda bir çınar kendi kendine sorar
Nerdeyim derede yeşil gülyüzlüm yedi tepeli şehrim
Gözlerim göremez ki artık yüzünü güzelliğini
Bir yanın kirli güller içinde yoksulluk öbür yanın..." diye devam eder. Bir oğretmenim soylemiş bunu... dinledim... ruhumu aldı uzaklara gotürdü.. gozlerim doldu.
O an kendimi yaslanmıs bir çınar gibi hissettim. İstanbul'da doğmus, orada büyümüş ve omrünün son demlerini yine orada geçirmekte olan bir insan gibi hissettim. O kadar tuhaf ki sanki ruhum başka bir bedende hüküm sürmekteydi. Sonra kendimi Büyükada'da faytonla dolaşırken hayal ettim. O yaşlanmıs beynime bir sürü anı sığdırmış, onları teker teker anmaktaydım ve kulağımda bu dizeler...
Melis ŞAHİN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder