Sonlar

Uzun zamandır yazmıyordum. Meziyetlerime daha sıkı sarılmam gerektiğini fark ettim. Biri çocukluğumdan beri dans diğeri ise ellerimden akan yazılarım.  İlham kaynağım geri dönünce aşk namına dökecek cümlelerim havaya uçtu sanki... Ama şunu fark ettim insan sevdiklerinin yokluğunu düşünüp o an kendine çektirdiği acı ile milyonlarca kelime sıralayabilir.
Yok olmak. yokluk... Bazen şu koskocaman dünyada minik hatta misminik işe yaramaz bir insan gibi görüyorum kendimi. Bazen dünyayı fethetmiş koskoca bir kadın gibi hissediyorum kendimi yüceleşiyorum sanki. Sonra şu hiçliğime dönüp sevdiklerime sığınıyorum. Bırakıyorum onlara kalbimi. Sonra geçip onlarsızlığı düşünüyorum. Uçurumun kenarına itiyor düşünceler gözlerimi kapadığımda boşluğa düşüyorum. Seçilmiş yalnızlık, soyludur. Ama itilmiş bir yalnızlık... Tarifsiz. Onlarsızlık sevgisizlik demek, güçsüzlük demek, sonucu hayata karşı yenik düşmek demek... Güçlü olamam. Kendimi biliyorum.
Kimse hazır değildir sonlara...

 Melis ŞAHİN