Aydınlığa...

Bir küçük kız koştu yamaca,

Elinde rengarenk balonlar.

Kaldırdı kafasını batan güneşe

Vurdu güzel yüzüne terk eden güneşin son ışıkları.

Arkasında ona yaklaşan bir adam

Umutla döndü adama, baktı. 

masumiyetle parıldıyordu kızın gözleri

ona yürümeye başladı yavaşça

sonra birden koşmaya...

Durdu birden karşısında 

Uzattı elini adama,

Yüzü güldü adamın birden.

Aniden çekti küçük kızı, sarıldı sımsıkı...

Güneş son kez bu denli parıldadı.

Teker teker saldı balonları gökyüzüne,  

terk edip giden hayalleri gibiydi hepsi de...

O küçük büyümeye başladı hızla.

Büyüdükçe kız, battı güneş,

Yağmur çiselemeye başladı.

O küçük kız artık bir kadındı;

Koca yürekli küçük kadın...

Gök gürlemeye başladı.

Hızla çarpan yürekleri gibi...

Şimşekler çarpmaya başladı, kızgın...

Yağmur hızlandıkça adam daha sıkı sarılmaya başlamıştı.

Bir süre sonra dayanacak gücü kalmamış, 

kolları koca yürekli küçük kadını bırakmaya başlamıştı yavaştan.

Yağmur eşlik etti kadının sicim gibi inen gözyaşlarına.

Çarpıyordu ruhuna saplanıyordu bıçak gibi her bir damla

Etraf zifiri karanlık

*sonsuz*luğa bıraktı kadın kendini

derin, acılı bir uyku...

_____________________________***________________________________

Sonsuz sanılan uykunun son'uydu artık.

Açtığında gözlerini yapayalnızdı şimdi.

Islak zemin, karışmış saçları ve yorgun yüzü...

Neredeydi masumiyeti?

Karanlık boşluktan ibaretmiş aydınlık son'suz

Uzaktan gelen güleç yüzlü bir adam gördü.

Her adım atışında dağıldı bulutlar

Açıldı gökyüzü, 

Güneş uzun zamandır ilk kez bu denli parladı.

Oturdu yanına kadının, inceledi yüzünü.

Kadının gözleriyse güneşte idi

Ne hasretti bu güneşe duyduğu...

Sonra baktı adamın gözlerine

Gördüğü huzurdu

Gülüşü masumdu

Daha derin baktı gözlerine..

Adamın gördüğü ise cesaretti

Belki *sonsuz* okyanus,

belki karanlık bir dehliz.

Kadın anlattı gözleriyle, gösterdi yaralarını

Ve dokundu adamın kalbine...

Sahibi, sebebi, her şeyi olmak istediği tek yerdi orası

Orası öyle bir yerdi ki; 

Mutlak *sonsuz*luğundan daha büyüktü...

okşadı kadının saclarını

Döktü karanlığı, saçtı acıları orta yere

Uzandı usulca yanına, dayadı başını kadının yüreğine

Dinledi onu...

Sarıldı.
Yine küçük bir kızdı kollarında,
Her sarıldığında...
Sarıldıkça açtı çiçekler...

Bazen beyaz masum Yasemin, 

Bazen sarı narin Nergis, 

Bazense zarif bir Şebboy...

Yar oldu yaraları sardı,

Can oldu kalbinin içinde...

Her şey'i oldu...

Bir gün kadın fısıldadı adamın yüreğine:

"Beni hep sevebilir misin?"

Adam ise ...

"Evet"...

Yazar Hatun