Hayatınızda bir gün sadece bir kere oturup otobüs terminalindeki insanları izlediniz mi... amaçsız, boş bir şekilde? Ben bunu defalarca yaptım ya da önünden geçerken durdum birkaç dakika orayı izleyip yoluma devam ettim. Orada ki insanları düşündüm: çalışanlarını, yolcularını ve terminal içindeki esnafları... empati kurun ve çalışanlarının yerlerine koyun kendinizi. Hergün yüzlerce surat... heyecanlı, üzgün, sıkılmış, yorgun, mutlu bazen de umutlu yüzlerce surat. Sonra esnafları düşünün yolcuların yakınlarına aldıkları onlarca şey, otobüse yetişme çabası bazen çoçuk sesleri. Birde en önemlisi yolcuları var. İnen-binen yüzlerce yolcu... ne türlü hikayeleri vardır hepsinin kimbilir. Bazısı üniversiteye gider, bazısı sıcacık evine döner, bazısı çoluğuyla çoçuğuyla babaocağına, bazısı sevgilisine kavuşma ümidiyle biner o otobüse, bazısı anılarıyla birlikte uzaklarda kaybolup gitmek için... Ben hep yolcu oldum. Terminalin içinden geçerken heyecanlı oldum, biletimi alınca mutlu ve otobüse binince umutlu oldum. Bazen esnaflarda oyanalıp otobüse yetişme stresini bende yaşadım ellerim dolu dolu binişimi pohaçalarım, suyum ve gazetelerim. Bazen bir kulaklık eşlik ederdi bana, bazende annemin güzel yüzü güzel sohbeti. Ben yollarda umutlarımı büyüttüm, vardığımda istediğim yere, verebilmek için sevdiklerimle... ve biliyorum beni hep yollar bekler...
Melis Şahin
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder