Karanlıkta pustum.
Sığındım duvar kenarına,
Dayadım başımı dizlerime.
Yoktun işte... sığındım gecenin soğukluğuna...
Odaya süzülen ay ışığın aydınlattığı yerlere bakındım boş
boş
Ay ışığını severim...
Soyundum yavaşça, kalbimi açtım bilhassa,
Uzandım sessizce
Doldu içime dokunuşlarıyla,
Önce yüzümde dolaştı, sonra kalbime takıldı...
Hissettim, boşluğu dolduruşunu hissettim...
Sonra fısıldayışlarını duydum.
Nefesini hissettim tenimde,
Bir ay ışığı böyle konuşabilir miydi benimle?
Böyle dokunabilir miydi sonsuzluğuma
Sol’uma…
Ay eşlik etti bana bu gece tenime vuran ışığıyla…
Ruhlar bir oldu bu gece…
Yazar Hatun
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder