Arkadaşla bu akşam oturuyorduk. Kaç zamandır böyle konuşmamıştık. Sohbet muhabbet laf lafı açtı aşka geldik. Sordum bir kaç soru gözleri dolduğunu hissettim. Kendimi kötü hissettim güldürmeye çalıştım şakaya vurdum konuyu geçiştirdim yarım saat sonra yine aynı noktadayız. Aileden arkadaşlardan girdik konuya "Hiç mi kimseyi özlemiyorsun?" dedim. "Hayır" dedi. Sonra "hayatıma birileri girmiş birileri çıkmış umrumda olmuyor pek. ailemi bile özlemiyorum, onlar beni arıyor hep" dedi. "Önceden de mi böyleydin yurtdısına ilk çıktığında falan?" dedim "Ben bir tek onu özledim" dedi. "ayrıldım ondan.bir yıl sonra herşeyi farkettim ama dönemedim. Sorunlarla karşı karşıya geldim nasıl çözecektim bilmiyordum o olsaydı bana yol gösterirdi biliyordum. Onu çok aradım. Ama ben çok büyük bir hata yaptım bunu da biliyordum. Eğer gitseydim konuşsaydım o beni yine kabul edecekti ama onun bu iyiliğinin altında her gün vicdan azabıyla ölürdüm" dedi.
Onun cümlelerini tamamlıyordum bazen "ilk bitti" dedi "rahatladın" dedim "evet hoş bir boşluktu, sorumluluk yoktu, yorulmuştum. Zaman geçti" dedi "İstediklerini yaptın" dedim "Evet, ama bir yerden sonra dank etti herşey." dedi. Şimdi o kız nişanlıymış. İlişkileri biteli 3-4 sene olmuş. "O olsaydı, gelseydi yine onu ister miydin?" dedim gözleri doldu "evet" dedi.
Ben herşeyin cevabını almıştım oradan kalktığımızda :)
Melis ŞAHİN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder